Ανάθεμα και μούτζες...

 

Γράφει

ο Μάκης Δεληπέτρος               

Έζησα τον τελευταίο καιρό, που οι Έλληνες κρατούσαν τους παλιούς τρόπους. Έζησα την τελευταία εποχή που ο μύθος ήταν παρών και το παρόν έκρυβε μέσα του την μήνιν, το Φόβο, την αποδοχή πραγμάτων που όπως λέει ο Ευριπίδης «δεν πρέπει να λέμε το όνομα τους...»

 

Ανάθεμα:

Είμουν παιδί, πάνω στα καπούλια της φοράδας του μπάρμπα μου σαν τον είδα ξαφνικά...

να σοβαρεύει καθώς περνούσαμε ένα τόπο ασυνήθιστο, άγνωστο και σιωπηλό. Δεν τον είχα δει αλλά το συνήθιζαν οι Αρβανίτες να κάνουν κρυφά πράγματα, βαστώντας τελετές δικές τους ανακατεμένες με παραδόσεις αιώνιες, αφημένες στα χέρια τους από άπογόνους Αβάντων, δρυόπων και των τελευταίων πιστών των φυλών του Ηρακλή, αφημένων από το όρος Τόμορος έως την Οίτη, τον Παρνασσό, την Όχη...

Ο μπάρμπα Μήτσος έκρυβε στο χέρι του μια πέτρα γιατί ήξερε πως εκείνη την μέρα θα περάσουμε από το «Ανάθεμα του Παπούκα».

Όταν φτάσαμε στον σωρό με τις πέτρες-σήμερα πια περνάει λεωφόρος από πάνω του- την πέταξε με δύναμη που όπλιζε μίσος παλιό, ακατάλυτο και φώναξε δυνατά: «Ανάθεμα τον Παπούκα...»

Είχε κάνει λέει ο γείτονας του παππού μου κακό μεγάλο στον κόσμο-εγώ ούτε είδα, ούτε θυμάμαι πια...

Χρόνια αργότερα διάβαζα σε μια περιήγηση στην Βαλκάνια ψυχή, θαρρώ στον «Ρημαγμένο Απρίλη» του Κανταρέ, πως, πετούσαν πέτρες στο σωρό και καταριόνταν τον φταίχτη...

 

Προχθές είδα ένα νέο παλικάρι να μουντζώνει τους επισήμους σε παρέλαση...

 

Μούντζα:

 Το παιδί αναβίωσε άθελα του μια υπεραιώνια, διαχρονική τελετή. Την ίδια που είχαν κάνει οι 100 μουντζωτές που έφερε μαζί του ο Ξέρξης για να μουντζώσουν τον καταραμένο Ελλήσποντο που έπνιγε τους καλύτερους στρατιώτες του...

«...Υπάρχει ακόμα η άποψη ότι η χρήση της μούντζας χρονολογείται πολύ παλιότερα, στην Αρχαία Ελλάδα. Στην περίπτωση αυτή, μία χειρονομία αντίστοιχη της μούντζας χρησιμοποιόταν αρχικά στα Ελευσίνια μυστήρια και συνοδευόταν από κατάρες που απευθύνονταν προς τον «εχθρό», το «Κακό» κ.λ.π., φράσεις δηλωτικές της αποπομπής στο ανάθεμα... Πρόκειται για κίνηση ανάλογη με την ρίψη λίθου του αναθέματος σε κολωνό λίθων, που δημιουργούσαν με την ρίψη λίθων κατά του αναθεματιζομένου.

Η κίνηση εκφράζει βαριά περιφρόνηση, μαζί δε και κατάρα για αποπομπή και εξαφάνιση...»

 Πάρτε τα λοιπόν "τα παράσημα της ανοιχτής παλάμης" για να μην σας τα χρωστάω...

 

ΕΠΙΜΥΘΙΟΝ:

«...Τον άρχοντα τριών δει μέμνησθαι: Πρώτον ότι ανθρώπων άρχει. Δεύτερον ότι κατά νόμους άρχει. Τρίτον ότι ουκ αεί άρχει...»

                                                       Αγάθων, 450-400 π.Χ., Αρχαίος τραγικός

 

Υ.Γ. 
Οι πολιτικοί ας μην... μας κακίζουν, ειδικά όταν δεν ξέρουν τι επιφυλάσσει το Αύριο:
 «...Δεν υπάρχει ευνοϊκός άνεμος γι' αυτόν που δεν ξέρει πού πηγαίνει...» 
              Γουλιέλμος Β' της Οράγγης, 1650-1702, Κυβερνήτης Κάτω Χωρών, Βασ.της Αγγλίας.