"...τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι"

6 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1941

Για κάθε κάτοικο της Βόρειας Ελλάδας, ειδικά Μακεδόνα, η επέτειος της Γερμανικής επίθεσης στις 6-4-41, ξυπνάει μνήμες πικρές αλλά περήφανες, με τον κόμπο ενός λυγμού, που δεν ξέσπασε ποτέ, αφού το αποτέλεσμα της μάχης των Οχυρών (δυστυχώς, έτσι καταγράφεται επίσημα στην Ιστορία μας σήμερα) δεν ήταν νικηφόρο.
Κι όμως. Η αντίσταση σε έναν ισχυρό εχθρό που επιβουλεύεται την εθνική κυριαρχία ενός λαού, από μόνη της σαν πράξη είναι θαρραλέα και άξια τιμής. Και μάλιστα, για την ελληνική φυλή, είναι τρόπος και στάση ζωής που χάνεται ως παρακαταθήκη από την αρχαιότητα. Το αίμα των 300 του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, γέννησε στο κατόπι του στρατιές αντιστεκόμενων υπέρ βωμών και εστιών Ελλήνων. Και στην γραμμή Μεταξά, στο τριήμερο 6-9 Απριλίου 1941, άλλη μια σελίδα αυτης της κληρονομικής πράξης προστέθηκε, με τις υπογραφές των παππούδων μας, με αίμα αντί μελάνης, τυπωμένες ευκρινώς στο ιστορικό στυπόχαρτο που το συνοδεύει.
Αν μη τι άλλο, η αυτοθυσία στο υψηλό ιδανικό της Πατρίδας, είναι κληρονομιά μη εκποιούμενη, μη μεταβιβάσιμη και μη ανταλλάξιμη. Και τουλάχιστον, από μια πολιτεία που στην νεόφερτη κουλτούρα της δεν λησμονεί να εορτάσει παγκόσμιες (ίδρυση ΝΑΤΟ, παγκόσμια ημέρα αποταμίευσης, γενέθλια ΟΗΕ, ΟΥΝΕΣΚΟ, ημέρα εβραϊκού ολοκαυτώματος, ημέρα μνήμης Β΄ΠΠ, κλπ) αλλά και δευτερεύουσες εθνικές επετείους (Γοργοπόταμος, Κιλελέρ, ημέρα Εθνικής Αντίστασης, κλπ) επετείους, σημαιοστολίζοντας και φωταγωγόντας δημόσια κτήρια και στρατιωτικά καταστήματα και τελώντας επιμνημόσυνες τελετές στην επικράτεια, είναι οξύμωρο και τουλάχιστον αλλαζονικό να κωφεύει συστηματικά στον πάνδημο εορτασμό μιας τόσο σημαντικής επετείου και να μην προβλέπει κάτι ανάλογο.
Εύλογη η απορία του καθενός μας, ειδικά αυτών που εκεί πάνω αιωρούνται οι ψυχές ανιόντων συγγενών τους σείωντας πτυχές επαρμένων Σημαιών στους τόπους της θυσίας, αν κάποιοι σύγχρονοι που νέμονται την εξουσία, απεργάζονται συστηματικά ή κωφεύουν αφελώς για την λήθη και την φθορά της οφειλόμενης εθνικής τιμής σε μια μάχη Ελλήνων που αν και δεν είχε έκβαση νικηφόρα, απετέλεσε βωμό υπόσχεσης για τις νεώτερες γενιές αγωνιστών και υπόδειγμα υψηλού ιδανικού αυταπάρνησης .
Την αυγή που χαράζει μετά την αποψινή νύχτα, γύρω από τα Στρυμονικά Στενά, κάτω από τις έρημες χαράδρες κέδρων, ανάμεσα από τις άδειες κρύπτες των πολυβολείων των έρημων οχυρών του Ρούπελ, του Λύσσε, της Ποποτλίβιτσας, θα σφυρίξουν στοιχειωμένα πάλι οι στρόβιλοι των Messersmith, θα στριγγλίσουν πάλι οι ερπύστριες των Panzhers, θα κροταλίσουν πάλι οι ριπές των πολυβόλων και θ΄απλωθούν στον υγρό αναοιξιάτικο αέρα διάσπαρτες οι ιαχές αυτών που στάθηκαν εκεί τιμώντας το ρητό του Σιμωνίδη "τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι".
Με το λυγμό του απόγονου, τον κόμπο στο λαιμό του Έλληνα Στρατιώτη για τον πρόγονο ήρωα, κλίνω κι απόψε ευλαβικά το γόνυ, αφήνω λεύτερο ένα δάκρυ απ΄την ψυχή μου και ψελίζω ταπεινά την ευχαριστία μου αντί κηρός μνημοσύνου στους δικαιωμένους: "Δεν θα ξεχάσω. Είμαι εδώ, στα χνάρια σας βαδίζω και την αυγή προσμένω να έρθω στο κατόπι σας".