Έσβησε το καντήλι που άναβε μέσα στα σπίτια μας!
Η φτώχεια μας κάποτε είχε αξιοπρέπεια. Ο εν γένει βίος και πολιτεία μας
διέθετε ανθρωπιά. Σεβόμασταν και αγαπούσαμε όλα εκείνα που τώρα τα
ρίξαμε κάτω. Αντί αυτών αφήσαμε κενά. Ερημιά. Φτώχεψε η πλούσια γλώσσα
μας. Μονολεκτικές εκφράσεις δηλώνουν πρωτίστως τη νοητική μας ασθένεια.
Αφιλόξενοι, άφιλοι. Βράζει το υποσυνείδητο. Έκρυθμη κατάσταση. Βία
ξέχειλη στους δρόμους. Καταστρέφει αλύπητα με την πρώτη ευκαιρία. Δεν
αντέχουμε άλλο τον ίδιο μας τον εαυτό.
Ξεκληρίστηκε η οικογένεια.
Έγινε ντεμοντέ ο γάμος. Αυτά τα ζωντανά κύτταρα της κοινωνικής δομής που
λείαιναν τον ανθρώπινο χαρακτήρα χάνονται. Απομακρύναμε τους παππούδες
και τις γιαγιάδες από τα σπίτια μας. Απομακρυνθήκαμε οι ίδιοι από τα
παιδιά μας. Ποιος θα μιλήσει τώρα στη νεολαία των διαλυμένων κυττάρων;
Ποιος θα ερμηνεύσει τους εφήβους μας; Αφού πίσω από όλα αυτά είμαι εγώ
και συ. Εμείς, που ξεχαστήκαμε. Που κολλήσαμε στο κοντόφθαλμο «τίποτα»
...;
Ας δούμε μπροστά και κατάματα την αλήθεια μας. Τη χώρα μας. Τα
πιστεύω μας. Τις επιλογές μας, τις συμπεριφορές μας, τις προοπτικές
μας. Ας κατανοήσουμε πως η οικονομική κρίση δεν είναι ξέχωρη από την
κρίση της συνείδησής μας. Το χάσιμο της ταυτότητάς μας. Έχουμε ξεφύγει
από όλα εκείνα που για αιώνες ολόκληρους μας έκαναν ξεχωριστούς,
πολιτισμένους και πρωτοπόρους στο φως της γνώσης. Ας
επαναπροσδιοριστούμε. Είναι καιρός ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου